Het leven van een Engelse familie in de Weesper archieven
Naast de overgedragen archieven van de gemeente, kerken en notarissen hebben wij ook archieven van particulieren, waaronder een paar familiearchieven. Een van die familiearchieven is dat van de familie Stickle-Marshall.
Dit familiearchief begint bij de huwelijksakte van Thomas Stickle en zijn vrouw Elizabeth Marshall. Zij trouwen in 1798 in de parochie van Saint George in Middlesex, Engeland. In de huwelijksakte staat vermeld dat hij een bachelor is en zij een spinster, hiermee wordt aangeduidt dat beiden nog niet eerder gehuwd waren geweest.
Thomas vaart als kapitein op handelsschepen voornamelijk naar West-Indië. Op een gegeven moment gaat Thomas, als Engelse kapitein, ook varen op schepen die varen onder een Nederlandse vlag, waaronder het schip “De Jonge Gerarda Jacoba”. Rond deze tijd verhuist het stel ook naar Nederland, dit weten we door belastingen en huurovereenkomsten (huurcedullen) die wij in het archief hebben gevonden. Ze hebben vanaf 1820 op verschillende adressen in Amsterdam gewoond, in ieder geval ook op de Haarlemmerdijk nabij de Eenhoornsluis.
Huwelijksakte van Thomas Stickle en zijn vrouw Elizabeth Marshall, 1789.
Thomas en Elizabeth hebben een zoon die óók Thomas heet. Hij gaat naar school in Greenwich, Londen, waar hij het vak van zijn vader leert. Zijn schoolboeken en schriften staan vol met aantekeningen, sommen en problemen over geografielessen, navigeren aan de hand van de zon, maan en sterren, en vele reken- en wiskundige oefeningen om het navigeren te leren. Deze zijn voorzien van illustraties.
Terwijl hij op school zit in Greenwich schrijft hij ook brieven aan zijn vader waarin hij vertelt dat hij graag met zijn vader mee wil varen naar West-Indië omdat hij hoort dat het zo’n mooie plek is. Als zijn vader, Thomas Sr., besluit dat hij nog niet mee mag, wil Thomas Jr. ter compensatie wel graag de papegaai ontvangen die zijn vader heeft gekregen.
 |
 |
Brief van Thomas aan zijn ouders en een tekening uit een van zijn schoolschriften, 1816-1819.
|
RHCVV, Archieftoegang GAW47-02: Familie Stickle-Marshall, Weesp, 1789-1850, inv. nr 3 |
In een brief uit 1821 lezen we dat Thomas Sr. is overleden op 11 oktober 1820 in Suriname. Dit verdrietige nieuws wordt bevestigd met een officieel document vanuit Paramaribo, van het kantoor van de Gemaal Majoor van de koning.
In dezelfde brief schrijft de vriend van de familie dat hij kan zorgen dat Thomas Jr. kan gaan varen onder kapitein Smit. Op het schip “De Jonge Gerarda Cornelia” vaart hij zijn vader achterna naar West-Indië. De eerste jaren vaart hij op en neer tussen Nederland en Suriname, daarna lezen we uit brieven naar zijn moeder dat hij als stuurman gaat varen naar Oost-Indië en Batavia.
De laatste brief die wij in het archief hebben komt uit 1828. In deze brief vanuit Kaap de Goede Hoop lezen we dat Thomas ‘hoopt haar welhaast weer te zien’. Dat weerzien heeft waarschijnlijk niet meer plaatsgevonden. Elizabeth verhuist op 1 september 1848 naar het Bartholomeus Gast- en Armenweeshuis te Weesp, waar ze op 8 juli 1850 is overleden. Uit documentatie van het Gast- en Armenweeshuis blijkt dat het laatste contact dat Elizabeth met haar zoon heeft gehad in 1832 is geweest. Na haar dood werd haar erfenis in ontvangst genomen door een buurman of vriend, Jan Ruyter, en niet door haar zoon Thomas zoals je zou verwachten.
Familiebijbel, RHCVV, Archieftoegang GAW47-02:
Familie Stickle-Marshall, Weesp, 1789-1850, inv. nr 6
In de boedelinventaris bij het testament wordt een vermelding gemaakt van een portret van haar zoon en tekeningen van het schip waar haar man kapitein van was. Deze objecten hebben wij helaas niet, in het archief is nog wel een Engelse Priestly bijbel bewaard gebleven. Deze rijkgedecoreerde bijbel behoorde tot de persoonlijke eigendommen van de familie Marshall.
Het familiearchief van Stickle-Marshall geeft het belang weer van familiearchieven: de simpelste schoolschriftjes of brieven kunnen jaren later een verhaal vertellen dat anders in de vergetelheid zou zijn geraakt. Van fotoalbums tot rouwkaarten, poziealbums tot recepten opgeschreven door oma, het bewaren is de moeite waard en kan voor toekomstige generaties enorm vermakelijk en fijn zijn om te hebben.
